Το άγχος ή αλλιώς στρες είναι μια εσωτερική κατάσταση που βιώνουμε έντονα ειδικά στις μέρες μας. Προκαλεί δυσφορία, έλλειψη συγκέντρωσης, απώλεια εσωτερικού ελέγχου και πολλά ακόμη συμπτώματα. Επίσης, μπορεί να γίνει αισθητό και μέσω σωματικής δυσλειτουργίας. Δεν είναι λίγες οι φορές που βιώνοντας μια αγχογόνο κατάσταση έχουμε υπερδιέγερση, συχνοουρία, ανησυχία, ταχυκαρδία, τάση για εμετό, εφίδρωση, στομαχικούς / γαστρεντερολογικούς ή/ και μυϊκούς πόνους, δύσπνοια, ημικρανία ή πονοκέφαλο, προβλήματα ύπνου / υπνηλία / αυπνία, ξηρότητα στο στόμα και στο λαιμό, κόπωση / κούραση / ατονία, δερματολογικά προβλήματα, όπως τριχόπτωση / ακμή / έκζεμα / κνισμός, αλλεργίες.

Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι πολλές φορές μπορεί να βιώνουμε δυσάρεστες σωματικές καταστάσεις (πόνοι σε διάφορα σημεία του σώματος) και να μη γνωρίζουμε την αιτία τους. Είναι πιθανό αυτή η δυσφορία να έχει άμεση σχέση με κάποια δυσάρεστη ψυχολογική κατάσταση που βιώνουμε εκείνη τη στιγμή ή προγενέστερα και να έχει αντίκτυπο στο σώμα μας. Αυτό συμβαίνει γιατί το σώμα και το μυαλό μας (εμπειρίες, σκέψεις) είναι αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώμενα και δεν πρέπει να τα αντιλαμβανόμαστε ως ξεχωριστές έννοιες. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι σκέψεις δημιουργούν άμεσα βιοχημικές και ορμονικές μεταβολές τόσο στο μυαλό όσο και στο σώμα.

Στις περιπτώσεις που βιώνουμε μια αγχογόνο κατάσταση και ζητήσουμε τη βοήθεια των οικείων μας, εκείνοι θα προσπαθήσουν να μας βοηθήσουν δίνοντάς μας διάφορες συμβουλές ή λέγοντάς μας συγκεκριμένες φράσεις προκειμένου να ξεπεράσουμε το άγχος μας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα παραινέσεων είναι «Ξέχασε το, άφησε το», «Κάνε μια βόλτα/ Πήγαινε μια εκδρομή να αλλάξεις παραστάσεις», ή «Τί έχεις και αγχώνεσαι; Δε σου λείπει τίποτα. Τι να πουν και οι άλλοι;». Ενώ ακολουθώντας κάποιος τέτοιου είδους συμβουλές θα ‘πρεπε να ξεπεράσει το άγχος του, αυτό που ουσιαστικά συμβαίνει είναι είτε να ανακουφίζεται παροδικά, είτε να μην ανακουφίζεται καθόλου και επιπλέον να νιώθει τύψεις, ενοχές και ντροπές. Με αυτόν τον τρόπο οι παραινέσεις και οι συμβουλές χειροτερεύουν το πρόβλημα καθώς τώρα εκτός από το αρχικό άγχος, προστίθεται επιπλέον ότι ίσως η περίπτωση του είναι ανίατη, ότι κανένας δεν τον καταλαβαίνει, ότι είναι αχάριστος/η γιατί δεν εκτιμά αυτά που έχει / άλλοι θα ήταν ευτυχισμένοι στη θέση του, ότι είναι χαζός / τρελός / αφύσικος  που δεν αντιλαμβάνεται πόσο τυχερός είναι.  Όλα αυτά οδηγούν τόσο τον περίγυρo  (οικογένεια, συγγενείς, φίλοι) όσο και το ίδιο το άτομο να αισθάνονται ανήμποροι είτε να βοηθήσουν είτε να βοηθηθούν. Αυτό οδηγεί τελικά σε λεκτικές διαμάχες και απομάκρυνση του ατόμου από τον κοινωνικό του περίγυρο, πιστεύοντας ότι κανένας δεν τον καταλαβαίνει δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο με αυξανόμενη ένταση και διαμάχες.